Πράξεις – Υποσχέσεις = 1-0

…Και έρχεται η στιγμή που μετά από τόσο χρόνο που έχεις ξοδέψει για να σκέφτεσαι τι έχεις κάνει -τι όχι-, τι θα μπορούσες να κάνεις και δεν έκανες… λες “ΑΡΚΕΤΑ!”

Σκέψεις, λόγια,υποσχέσεις, πράξεις…

Σκέψεις* Δεν εκφράστηκαν… υπήρχαν, αλλά τις κρατούσες μέσα σου. Σαν μυστικό. Λόγος ανεξήγητος. #ίσως_φόβος. Φόβος μην πληγωθείς. Φόβος μήπως και δεν είναι αμοιβαίο.

Λόγια* Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει λόγια που έμειναν μόνο λόγια? Ή λόγια που πληγώνουν πιο πολύ και απ’ ο,τιδήποτε…!?

Υποσχέσεις* Δεν τηρήθηκαν ποτέ..

Πράξεις* Δεν έγιναν. Όταν το είχαμε ανάγκη. Όταν δεν υπήρχε χώρος για άλλα λόγια.

Ξενυχτάς τα βράδια, κοιτάς μάτια, αναζητάς ανθρώπους, περπατάς σε δρόμους, σκέφτεσαι τι είναι αυτό που ψάχνεις… Εσύ είσαι! Ό,τι ψάχνεις. Ό,τι θέλεις. Ό,τι ονειρεύεσαι. Όταν το βρεις, θα βρεις τον εαυτό σου. Ξέρεις. Εκεί κάπου σκόρπισα και τα συναισθήματά μου, δίχως δεύτερη σκέψη, δίχως ελπίδα…ορατή. Πίστευα ότι κάπου θα με βρεις. Αν όχι εμένα, έστω τα συναισθήματά μου.

Αφέθηκα… Δεν είχα κάνει τίποτα κι όμως είχα κάνει τα πάντα.

Πόσο διαρκεί και πόσο κοστίζει μια υπόσχεση?Μια πράξη? Πόσο κοστίζει να γίνουν τα λόγια πράξεις?

Τίποτα δεν κοστίζει. #δύναμη_εσωτερική_θέλει.

Μη μετανιώσεις ποτέ για συναισθήματα που ένιωσες και ΔΕΝ εξέφρασες. Τόλμα. Πάρε ρίσκα. Αφέσου. Ζήσε.

Κι όταν έρθει η στιγμή θα καταλάβεις ότι έκανες αυτό που έπρεπε.

Κι όπως λέει και ένας σοφός….

“Να προσέχετε τις σκέψεις γιατί γίνονται λόγια, τα λόγια γιατί γίνονται πράξεις, τις πράξεις γιατί γίνονται συνήθειες, τις συνήθειες γιατί γίνονται χαρακτήρας, το χαρακτήρα γιατί γίνεται πεπρωμένο.”

Μια ματιά αρκεί.

2 Years. The Return.

Επιστροφή. Στον τόπο του εγκλήματος. Ξανά. Είναι γλυκιά η επιστροφή. Ακόμη κι εδώ. Γιατί για να επιστρέψεις εδώ έχεις ήδη βρει τα λόγια στο μυαλό σου. Αποτυπώνονται πιο γρήγορα, πιο εύκολα. Μου είχε λείψει αυτό.

Δε θα το αποχωριστώ ποτέ. Είναι ανάγκη, είναι πάθος. Δεν το ελέγχεις. Όπως και με μερικούς ανθρώπους, έτσι κι αυτό. Τελείως τυχαία ξεκίνησα να γράφω σήμερα. Έφταιγε η μουσική, η διάθεση, η ανάγκη… η όλη ατμόσφαιρα.

Λατρεύω αυτές τις καλοκαιρινές νύχτες, που το μόνο που χρειάζεσαι είναι ο εαυτός σου. Κανείς άλλος. Λίγοι το έχουν ανάγκη, ακόμα λιγότεροι το καταλαβαίνουν. Αυτή είναι η μαγεία του. Το μυστήριο που πάντα θα αγαπώ και κανείς δε θα ξέρει. Και με παρασέρνει κάθε φορά.  Ξανά και ξανά. Συνειδητοποιώ λοιπόν πως πέρασαν 2 χρόνια από τη δημιουργία του blog. Βλέπω το πρώτο post. Χαμογελάω. Είμαι ακόμα  εκείνο το αντιδραστικό πλάσμα. Ακόμα αντιδράω, ακόμα γράφω. Το δικό μου βιβλίο. Οι σελίδες πληθαίνουν καθημερινά και τα κεφάλαια εμπλουτίζονται από στιγμές, πρόσωπα και επιλογές…

Είναι ωραίο να συνεχίζεις. Όχι μόνο να γράφεις το δικό σου βιβλίο, αλλά να ανήκεις στο κεφάλαιο ενός άλλου.  Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι έκανες σωστά.

Δε θα σταματήσω.  Η έμπνευση είναι παντού, αρκεί να κοιτάμε πέρα απ’ αυτό που βλέπουμε.

Μάθετε να κοιτάτε. Κάπου εκεί θα βρείτε και το πάθος σας.

Καλό ξημέρωμα….

2013 : Definitely a year of EROS!

Καλή χρονιά!!! Επιτέλους μας έκανε ποδαρικό το 2013… κι εγώ για μία ακόμη φορά, (2η στα χρονικά!) θα κάτσω να  γράψω τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε…

Ήταν ένας χρόνος πολλών ανατροπών, αλλαγών, ανακατατάξεων, αποφάσεων….. Ένας χρόνος με πολλά Α! Κυριολεκτικά και μεταφορικά… Ίσως γι’αυτό άργησα και λιγουλάκι…(ένα χρόνο δηλαδή:P) να γράψω στο blog. Κάποιες φορές βλέπεις, δε σου ‘ρχονται λόγια όσο και να προσπαθείς να τα βρεις… Σιωπή. Ηρεμία. Σκέψεις. Ξέρεις πως είναι. Έπρεπε λοιπόν να τακτοποιήσω πρώτα τα…”ασυμμάζευτα” του μυαλού μου…και να μαι!

Για μία ακόμη χρονιά, έκλεισαν αρκετοί κύκλοι… αλλά άνοιξαν καινούριοι, πολλά υποσχόμενοι! Αυτά που αποκόμισα απ’το 2012 είχαν να κάνουν με τον εαυτό μου περισσότερο και τις επιλογές μου. Πολλές φορές απογοητεύτηκα, στεναχωρήθηκα …αλλά τελικά διαπίστωσα πως ΟΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ…. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ! Κάθε εμπόδιο, κάθε δυσκολία, κάθε ανατροπή έχει το σκοπό της… Άλλωστε η χρονιά που μας πέρασε, έφερε στη ζωή μου περισσότερα άτομα από αυτά που έχασα τα τελευταία χρόνια, ηθελημένα ή μη.

Αυτό που θέλω αυτή τη χρονιά είναι να έχουμε υγεία, να περνάμε υπέροχες στιγμές με αυτούς που θέλουμε, να μη σταματάμε να ονειρευόμαστε, να ταξιδεύουμε, να αγαπάμε…. Α!Και επειδή πριν λίγο διάβασα ότι αυτή η χρονιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η χρονιά του έρωτα εδώ  ,  κάντε πέρα εγωισμούς,  ανασφάλειες και φοβίες…. αφεθείτε και ερωτευτείτε!!! Μας δίνει έμπνευση και δύναμη…

Με αγάπη, ονειρεμένη η κάθε καινούρια ημέρα…

Απολογισμός της χρονιάς που φεύγει…

Να πω την αλήθεια ποτέ δεν έκατσα να γράψω τον απολογισμό κάθε χρονιάς που πέρασε.. αντίθετα έκανα τον απολογισμό στο μυαλό μου και… “έκανα συσκέψεις” με τον εαυτό μου, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Κάθε χρόνο παρατηρώ τόσες αλλαγές γύρω μου, ραγδαίες, ξαφνικές, αναπάντεχες, ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες που για να τις απαριθμήσω θέλει πολλά κείμενα. Αnyway, φτάνουμε λοιπόν λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2011. Το 11 είναι ο τυχερός μου αριθμός… από πάντα! Έτσι, όταν μπήκε το 2011 ήμουν ενθουσιασμένη! Όπως και κάθε χρόνο βέβαια, απλά το ’11 θεωρούσα ότι θα ήταν λιιιιίγο καλύτερο!

Πέρασα και όμορφες και άσχημες στιγμές… Για μία ακόμη χρονιά όμως, έμαθα … σε αντίθεση με κάποιους που όσα χρόνια και να περάσουν δε μαθαίνουν και δεν εκτιμούν ανθρώπους και καταστάσεις… Τότε εκνευριζόμουν, που δεν καταλάβαιναν…πλέον?Αδιαφορώ! Το 2011 ήταν μία χρονιά-ξεκαθάρισμα σε όλους τους τομείς. Έμαθα να μην εμπιστεύομαι εύκολα ανθρώπους και φίλους που θεωρούσα ότι έχω μέχρι τώρα, έμαθα πως φίλος σημαίνει να χαίρεται με τη χαρά σου, έμαθα να είμαι αυστηρή εκεί που πρέπει, να μη συμβιβάζομαι, έκανα καινούριες φιλίες με γερές βάσεις και αληθινά συναισθήματα -όχι επιφανειακά-,  κατάλαβα πως όσα χρόνια και να περάσουν, οι πραγματικές φιλίες δε χάνονται αλλά ωριμάζουν (αν ωριμάζουμε και εμείς παράλληλα!), έμαθα να διεκδικώ αυτό που θέλω,

έμαθα πως ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (και μη δεχτείτε κανέναν να σας το αλλάξει αυτό!!!)και έμαθα να είμαι πιο πολύ…ΕΓΩ!

Εύχομαι λοιπόν, για όσους θέλουν (και θέλω φυσικά) να παραμείνουν στη ζωή μου ΚΑΙ το 2012, να έχουμε υγεία, να αγαπάμε, να ζούμε την κάθε μας στιγμή με τρέλα, να γελάμε, να ταξιδεύουμε, να δουλεύουμε, να μην απογοητευόμαστε και φυσικά να μη ξεχνάμε να ονειρευόμαστε! Τα όνειρα, οι επιλογές και οι αναμνήσεις μας… μένουν πάντα χαραγμένες!  Μη το ξεχνάτε.

Με πολλή αγάπη… ευτυχισμένη η κάθε καινούρια ημέρα!

Άνθρωποι ζωής. Κύκλοι Ζωής.

Τροχός: Είναι κυκλικού σχήματος, κατασκευή που περιστρέφεται γύρω από έναν άξονα. Ο νοητός άξονας περιστροφής θεωρείται ακίνητος, περνά από το κέντρο του και είναι κάθετος στο επίπεδο του τροχού. Ο πραγματικός άξονας θα έχει μία από τις ακόλουθες δύο διαρρυθμίσεις: (i) ο τροχός θα είναι ελεύθερος να περιστραφεί γύρω από αυτόν, (ii) o τροχός θα είναι στέρεα συνδεδεμένος με αυτόν.

Έτσι και εμείς. Έτσι και η ζωή. Ο άξονας είμαστε εμείς. Σταθερός -αλλά και ταυτόχρονα ευμετάβλητος-  και γύρω μας, η ζωή περιστρέφεται σε κύκλους. Όχι μόνο η δική μας, αλλά και των γύρω μας. Κύκλοι ομόκεντροι, κύκλοι παράλληλοι, κύκλοι ατέλειωτοι περιστρέφονται, «πετάγονται από το πουθενά» και τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα… Κάθε μας επιλογή είναι και ένας κύκλος, μια διαδρομή που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε. Και έτσι πορευόμαστε στο χωροχρόνο… Κάπου όμως αρχίζουμε και ξανασκεφτόμαστε, αναθεωρούμε και μετράμε όλα αυτά που χτίζουν το «εγώ» μας. Όταν χάνουμε τον εαυτό μας και απλά βλέπουμε ότι ακολουθούμε, δίνουμε μια σπρωξιά και παρασυρόμαστε σε μια νέα τροχιά, γρήγορη, απρόβλεπτη και γεμάτη από τα πραγματικά συναισθήματά μας…

Κάθε επιλογή, είτε της έναρξης, είτε του τέλους… δημιουργούν τους κύκλους της ζωής μας. Κάποιοι πολλές φορές, πρέπει να κλείσουν, να μεταβληθούν, να αλλάξουν τροχιά ή ακόμη και να αλλάξουν ταχύτητα. Πόσες φορές δεν αναφερθήκατε στο bad timing που είχατε με πρόσωπα και καταστάσεις… Αν ήταν άλλη στιγμή, θα είχατε αντιδράσει διαφορετικά, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. ΘΑ ήταν! Δεν είναι όμως. Δεν θα γίνουν και ποτέ ίσως. Γι’ αυτό υπάρχει και το right timing. Ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος. Όλοι μας έχουμε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Τους έχουμε κάνει φίλους, τους έχουμε ερωτευτεί, τους έχουμε αγαπήσει, τους έχουμε κάνει κομμάτι της ζωής μας. Κι όπως και σε ένα παζλ, τα κομμάτια που βάζεις… δεν μπορείς να τα βγάλεις… #uknow

Έχω κλείσει πολλούς κύκλους στη ζωή μου από επιλογή… Υπήρχαν όμως κάποιοι, που απλά έπρεπε να κλείσουν… Έδωσαν ό, τι  ήταν να δώσουν, απελευθερώθηκαν και πήγα παρακάτω… Άλλωστε, για να προχωρήσεις προς κάτι άλλο (κι ας μη ξέρεις τι είναι) πρέπει κάποια πράγματα να ολοκληρώνονται. Το θέμα είναι πως κάθε νέο ξεκίνημα το αντιλαμβανόμαστε σαν μια ευθεία πορεία. Δεν είναι έτσι. Είναι ένας ακόμη κύκλος, που κι αυτός με τη σειρά του κάποια στιγμή θα κλείσει.

Το καλό με τους κύκλους είναι ότι δεν ξέρεις ποτέ τι σε περιμένει στη στροφή… το κακό είναι ότι αν σταματήσεις να ονειρεύεσαι δεν θα δημιουργήσεις κανέναν. Πάντα θυμάμαι, ποτέ δε ξεχνάω. Έχω τον «κύκλο» στο χέρι μου να μου θυμίζει κάτι σημαντικό που έχω μάθει. Να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Όσο ξέρεις να αγαπάς, υπάρχει ελπίδα. #AsLongAsIknowHowtoLoveIknowI’mStillAlive.

Ονειρέψου, ζήσε, δημιούργησε…

Fall and I will catch you…

Fall and I will catch you..

Τί εστί φιλία; Ερώτημα που φιγουράρει από τα παιδικά μας χρόνια, στα μαθητικά λευκώματα… Είναι μία σχέση που αναπτύσσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους όταν βρίσκουν κοινούς δρόμους, κοινές πορείες, παρόμοια όνειρα και εμπειρίες… 

…έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας… ίδιες αξίες, ίδια στάση ζωής και φιλοσοφίας… Εννοείται πως δεν μπορούμε να μοιάζουμε απόλυτα, μπορεί ακριβώς το αντίθετο* να διαφέρουμε στα πάντα.. αλλά κάτι κοινό πρέπει να υπάρχει για να «δέσει το γλυκό».  Από την άλλη, κάποια πράγματα απλά δεν τα μπορώ… τα θεωρώ επιφανειακά και καθαρά για το «φαίνεσθαι». (Mind that. Θα μιλήσω κ αργότερα γι’ αυτό).   

Ο Διογένης είχε πει πως «η φιλία είναι μια ψυχή σε δύο σώματα»… είναι ανιδιοτελής αγάπη… δίνεις χωρίς να ζητάς και να απαιτείς…

Ποτέ δεν ζητάς την αποκλειστικότητα της φιλίας… Αντιθέτως, χαίρεσαι όταν ο φίλος σου εξελίσσεται και αναπτύσσει τον κύκλο ενδιαφερόντων του, τα χόμπι του, γνωρίζει καινούριους ανθρώπους… Αυτό που με εκνευρίζει αφάνταστα είναι πως στην προκειμένη  περίπτωση αρχίζουν κάποιοι και υιοθετούν τη συμπεριφορά του «θιγμένου γκόμενου»….σου δημιουργούν τύψεις ότι τους παραμελείς, δεν τους νοιάζεσαι, αδιαφορείς.. Κι έτσι βάζεις τον εαυτό σου να σκεφτεί… Το ότι είσαι φίλος μου σημαίνει ότι αποτελώ και ιδιοκτησία σου?  Την απάντηση την ξέρεις. Το να είσαι μοναδικός δεν εξαρτάται από τις κοινωνικές σου επαφές..

Μπορώ να είμαι σε ένα πλήθος κόσμου, αλλά να μπορώ να συνεννοηθώ και να στείλω τα «μηνύματα» στον φίλο μου με μόνο μια ματιά… γιατί ξέρω ότι θα με καταλάβει… πολλές φορές μάλιστα δεν χρειάζεται καν το βλέμμα αυτό… το έχει δει ήδη.. Ζήλια, εξάρτηση, φθόνος απλά δεν πάνε μαζί με τη φιλία… Πώς να το κάνουμε..!

Πρόσφατα, άκουσα και το εξής: «Φιλία είναι τι κάνεις και τι δεν κάνεις και κυρίως πόσα είσαι διατεθειμένη να αλλάξεις από συνήθειες μέχρι τρόπο ζωής..»

Ομολογώ πως εξεπλάγην…! Αφού έκανα αρκετή ώρα να διαπιστώσω ότι βλέπω και ακούω καλά, το ανέλυσα. Και απαντώ : Στη φιλία δέχεσαι τον άλλον έτσι ακριβώς όπως είναι… δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις για να τον φέρεις στα δικά σου μέτρα, αντιθέτως βρίσκεις τα κομμάτια του εαυτού σου σε αυτόν και δίνεις τα πάντα… Φιλία δεν είναι τα καθημερινά τηλεφωνήματα, τα γούτσου γούτσου, τα posts και τα tweets, τα γλυκανάλατα και οι βαρύγδουπες -και καλά- εκδηλώσεις αγάπης… Φίλος δεν είναι αυτός που αν πέσεις θα σε ακολουθήσει, είναι αυτός που θα προσπαθήσει να σε στηρίξει στην πλάτη του και να σε ανεβάσει… που θα πει τα πράγματα έτσι όπως τα σκέφτεται και εσύ θα καταλάβεις.. θα καταλάβεις επειδή θα ξέρεις ΓΙΑΤΙ τα λέει… μπορεί η αλήθεια να πονάει πολλές φορές, αλλά -πίστεψε με- η μετέπειτα έκβαση πονάει περισσότερο.. καλύτερα ένα φιλικό «χαστούκι», παρά ένα ξαφνικό.. Διαλέγεις και παίρνεις. Εσύ διάλεξες. Και εγώ επίσης. Είχα πει θα είμαι εδώ. Πάντα. Ό, τι και να γίνει. Δεν το θέλω. Σίγουρα όχι. Θέλω να με καταλαβαίνουν και να τους καταλαβαίνω. Θέλω Ανθρώπους Αληθινούς. Με Α κεφαλαίο. Σταθερούς. Να έχω κάτι να μαθαίνω από αυτούς. Με τους φίλους μου δεν συμβιβάζομαι. Και καταλήγω: «Παλιά πίστευα πως φίλος θα ‘ναι αυτός που θα ναι σε κάθε σου λύπη δίπλα σου… τελικά, αναθεώρησα. Είναι αυτός που στην παραμικρή σου χαρά θα χαίρεται μαζί σου, τόσο όσο εσύ. Τόσο που εσύ θα είσαι εγώ, και εγώ θα είμαι εσύ …»

 

«Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι»

 ‘’Ξεκίνησα να παίζω σκάκι γύρω στα 9, με τις οδηγίες του μπαμπά μου, που θυμάμαι να μου λέει: «Πάντα να προσέχεις τις κινήσεις σου και να προβλέπεις  του αντιπάλου σου. Θέλει μυαλό, φαντασία και αμφιβολία. Για να νικήσεις, πρέπει πρώτα να χάσεις». Κάπως έτσι δεν είναι και στη ζωή? Στην πρώτη παρτίδα έχασα… Κέρδισα μετά από 7…Είχα δύσκολο αντίπαλο. Θυμάμαι ακόμη τις ήττες…  Battleship Grey by Dj TiestoΈμαθα από αυτές. Δεν θέλει μόνο στρατηγική. Για να βελτιωθείς πρέπει να αποδεχτείς τον εαυτό σου με τα λάθη του και τις ατέλειες του… όπως και στη ζωή. Πρέπει να εκμεταλλευτείς την κάθε κίνηση, την κάθε ευκαιρία που σου δίνεται, γιατί δεν ξέρεις αν θα σου δοθεί άλλη… Ακόμη και να έχασες, μην ξεχνάς… γίνεσαι καλύτερος!’’

Σκάκι και ζωή: 2 παίκτες. Ένας τα λευκά πιόνια-κομμάτια, ένας τα μαύρα. ‘Η αλλιώς ο καθένας ό, τι χρειάζεται για να αρχίζει να παίζει-ζει. Το παιχνίδι παίζεται στη «σκακιέρα».  Τόσο το σκάκι όσο και η ζωή σε μαθαίνουν να χάνεις. Να συμβιβάζεσαι με την ιδέα της ήττας , της απώλειας, της καταστροφής…  Κάθε χαμένη παρτίδα αντιστοιχεί σε ένα «προσωπικό»  μας  ταξίδι.«Η νίκη ή η ήττα κρατάνε συναισθηματικά από ελάχιστο έως μια ζωή».  Στο σκάκι μια ήττα καθιστά την παρτίδα χαμένη. Στη ζωή τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα… Ή μήπως όχι? Μια ιταλική παροιμία λέει: «μετά το παιχνίδι, ο βασιλιάς και το πιόνι πάνε στο ίδιο κουτί» … Έτσι είναι στο σκάκι. Έτσι είναι στη ζωή. Όλοι ξέρουμε τον τελικό προορισμό μας. Κανείς δεν γνωρίζει το ταξίδι. Κανείς δεν γνωρίζει τις κινήσεις.

Αν δεν ξέρεις σκάκι, μάθε. Αν ξέρεις να παίζεις,  μη ξεχνάς τις ήττες σου, τις κινήσεις σου και εκμεταλλεύσου τις ευκαιρίες σου. Έτσι θα προχωρήσεις, έτσι θα ζήσεις…!

Θυμάσαι? Μου χρωστάς ακόμη μια παρτίδα σκάκι… μια παρτίδα οι δυο μας, χωρίς νικητή και χαμένο… Ξέρεις. Εσύ ξέρεις τι λέω. Εγώ περιμένω τη στιγμή. Εσύ κι εγώ. Μου αρκεί. Αλλάζεις, αλλάζω, αλλάζει και το παιχνίδι… Λοιπόν???

H Ευτυχία σαν ένα παζλ….

Γιατί όλες οι ωραίες στιγμές να τελειώνουν τόσο απότομα και πολύ συχνά με τον χειρότερο τρόπο? Μήπως είμαστε και εμείς υπεύθυνοι γι’αυτό?
Γιατί δεν λέμε αυτά που σκεφτόμαστε πραγματικά και νιώθουμε ο ένας για τον άλλο?
Γιατί να φοβόμαστε για τα συναισθήματά μας? Είναι τόσο κακό τελικά και πρέπει να θεωρείται κατακριτέο η ευτυχία? Δεν μιλάω για την «αιώνια ευτυχία», φυσικά! Μιλάω γι’αυτές τις απλές και μικρές στιγμές ευτυχίας που ζει ο καθένας μας, και που – πολλές φορές- έρχονται και παρέρχονται τόσο ξαφνικά…χωρίς να ξέρεις το γιατί!
Γιατί έπρεπε να τελειώσουν όλα τόσο ξαφνικά…? Γιατί να μην μπορούσαν να κρατήσουν λίγο ακόμα αυτές οι μικρές στιγμές? Γιατί άραγε?
Τελικά, το μόνο που σου μένει μετά από τέτοιες καταστάσεις είναι μια απορία κι ένα ερώτημα να κρέμεται από τα χείλη σου…κάθε φορά που σου έρχεται στο νου η ανάμνηση! Η ανάμνηση όλων αυτών που έζησες και που…ακόμη χειρότερα, η διαπίστωση ότι όλα αυτά έχουν περάσει και ανήκουν στο παρελθόν …δεν αργεί να έρθει!
…Μη χάνοντας όμως την αισιοδοξία σου και ελπίζοντας πως πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω που περιμένει να το ανακαλύψεις…και έχοντας στο μυαλό σου αυτό που λένε, ‘‘μη λυπάσαι για τις ωραίες στιγμές που πέρασαν, αλλά να χαίρεσαι απλά γιατί κάποτε υπήρξαν…!’’ συνεχίζεις να ζεις, έχοντας πλέον μαζέψει αυτές τις στιγμές σαν μικρά κομματάκια του παζλ της ζωής σου…που κάποια στιγμή θα συμπληρώσουν το ένα τ’άλλο, και στο τέλος θα έχεις το δικό σου παζλ! Το παζλ της δικής σου ζωής…

Γι’αυτό, ας μη λυπόμαστε για τις ωραίες στιγμές που πέρασαν, και ίσως και να μην ξανάρθουν ποτέ…

     …αλλά ας χαιρόμαστε πως ίσως και εμείς οι ίδιοι να ανήκουμε στο παζλ κάποιου άλλου…

One thing writers have in common with killers is… they ALWAYS return to the crime scene.

Πάντα είχα κάτι να πω. Από μικρή. Αντιδραστικό πλάσμα, πεισματάρικο και με εγωισμό full, ακόμα κι αν δεν ήξερα τότε τι σημαίνει ο όρος της λέξης.  Ήθελα να γίνεται πάντα το δικό μου, όπως και γινότανε, #μοναχοπαίδι καΛομαθημένο με τα όλα του# : μου άλλαζε η μαμά την φρουτόκρεμα για να δοκιμάσει κάτι πιο θρεπτικό? φτου εγώ, κλειστό το στόμα. άστο. Μέχρι κι ο παπάς που με βάπτισε (όχι δεν ήταν τρελός!) δεν άντεξε και είπε αυτό που σκεφτόταν: “Αχ τον κακόμοιρο τον άντρα που θα την παντρευτεί…”!  Δεν κατάλαβα….!?

Άρχισα να μεγαλώνω λοιπόν…(τόση φρουτόκρεμα που την πας?) Έφτασα στα 22 μου ώστε να πάρω την απόφαση ότι θα φτιάξω τη δική μου “γωνιά”, με τα δικά μου  “θέλω” και “πιστεύω” σε ένα  -εν έτη 2011-  blog… Η αλήθεια είναι πως  το να εκφράζομαι γράφοντας ξεκίνησε γύρω στα 10 μου. Από τότε άλλες φορές έγραφα συνέχεια κι άλλες έκανα μήνες  -ακόμα και 2 χρόνια-  για να γράψω. Όπως και η μουσική, η σύνθεση, οι στίχοι… έτσι και το να γράφεις απλά αυτά που έχεις να πεις, αποτελούν τρόπο έκφρασης και κομμάτι του εαυτού σου.

Σκέψεις. Λέξεις. Σχέσεις. ΌΛΑ. (όπως λέει και ο Σάκης) θα είναι κάπου εδώ αραδιασμένα. Δεν είναι θέμα αν θα συμφωνείς μαζί μου, θα σ’αρέσουν ή όχι αυτά που γράφω…

..δική μου θέληση να ξεκινήσω, δική σου επιλογή να ακολουθήσεις… 

That’s all for now folks…!